"... Zawsze Ilekroć Uśmiechasz Się Do Swojego Brata I Wyciągasz Do Niego Ręce, Jest Boże Narodzenie ..."
Drugi dzień świąt zaskoczył nas, tak samo jak Wigilia. Nie było
go, w Afryce nie ma takiego zwyczaju. Był to normalny dzień pracy. Dla nas
wolontariuszy nie było tej pracy aż tak wiele więc po wspólnym obiedzie z
dziewczynkami poszłyśmy z Maren do mamy Carol zobaczyć jak świętuje ona i jej dzieci.
To co
zobaczyłyśmy przeszło nasze najśmielsze oczekiwania.
Spotkałyśmy tam nie tylko
jej dzieci, ale także ludzi ulicy. Jak się okazało zawsze w drugi dzień świąt
mama zaprasza bezdomnych na śniadanie, obiad a także każdy kto przychodzi może
się wykąpać i dostać nowe ciuchy.
Nie byłam w stanie policzyć wszystkich, gdyż
byli wszędzie! W kuchni, w pokoju, w łazienkach i na podwórku, dopiero, gdy
nadszedł czas obiadu zobaczyłam jak wielka jest kolejka po jedzenie. Rozmawiając
później z mamą Carol powiedziała nam, że jest około dwustu ludzi z ulicy:
kobiety, mężczyźni, dzieci. Nie wyglądali tak dobrze jak dzieci, które na stałe
mieszkają w Salvation Home, brudni, niektórzy zaćpani i zapijaczeni, którzy nie
mogli utrzymać talerza bo tak im ręce się trzęsły aż cały ryż, który dostali
lądował na ziemi.
Dopiero, gdy wychodzili z pokoju umyci i w nowych ciuchach wyglądali
bardziej normalnie. Mama zaprowadziła nas do pokoju Jonathana, który wyglądał strasznie,
woda była wszędzie i śmierdzące ciuchy, które do niczego się już nie nadawały.
Obok stała wielka beczka także pełna, to wszystko do spalenia powiedziała nam
mama Carol. 
Nagle pojawia się Jonathan, uśmiechnięty, pyta o coś, patrzyłam na
Niego i próbowałam znaleźć odrobinę niezadowolenia i zła na Jego twarzy, nie
znalazłam. Był uśmiechnięty i pogodny, aż trudno uwierzyć, że zachował spokój
po tym jak Jego pokój zamienił się w istne bagno. Myślę, szukam odpowiedzi,
wiem, przecież On też kiedyś był na ulicy, wie co to znaczy i jak Ci ludzie i
czym żyją na co dzień! Serce mi ściska, ale uśmiecham się do Niego jak zwykle. Zapytałyśmy
ciekawe skąd mama bierze na to
pieniądze, na to żeby tak wyglądał świąteczny dzień dla tych, niechcianych i
odrzuconych. Odpowiedziała nam spokojnie, uśmiechnięta jak zwykle, modlę się i
dostaję dobrych ludzi, którzy pomagają mi w tym dziele.
Wróciłyśmy na podwórko,
gdzie mogłyśmy pomóc rozdawać jedzenie, najpierw dostali bezdomni i gdy wszyscy
się najedli, dostały dzieci mieszkające
w Salvation Home na stałe. Jedzenia było bardzo dużo, ale mały David ciągle
podbiegał do Moniki i upominał ją, że za dużo nakłada i żeby pamiętała, że dla
nich też ma zostać. Pewnie też jeszcze pamięta te czasy kiedy był na ulicy i
był głodny. Nie wiem czy takie rzeczy w ogóle człowiek w stanie jest zapomnieć,
mimo upływu lat?!
Augustine siedzi blisko nas na murku, milczący i cierpliwy.
Rozgląda się jakby szukał kogoś bliskiego w tym tłumie, po jedzenie przychodzi
ostatni. Patrzyłam na to wszystko, na worki, które Ci ludzie mieli ze sobą a w
nich cały swój dorobek życia. Patrzyłam na mamę Carol i na tych ludzi i
zrozumiałam ,że to jest prawdziwe Boże
Narodzenie, nie tylko tradycja naszych polskich świąt, gdzie w Wigilię
zostawiamy jeden pusty talerz bo tak wypada wiedząc, że i tak nikt obcy nie
przyjdzie. A jakby przyszedł, co wtedy ?!
Nie wiem, sama nie wiem co bym
zrobiła, gdyby choć jeden człowiek obdarty, śmierdzący i zapukał do moich
drzwi. Tutaj zobaczyłam takich mnóstwo takich ludzi. Szczęśliwych tego dnia bo
najedzonych. Bo mieli gdzie przyjść, bo
ktoś na nich czekał, nie brzydził się ich, dał im swój dom, serce i czas.
Wracając
milczałyśmy chwilę, refleksje pewnie każda z nas miała inne, ja myślałam tylko
o tym, że musiałam przylecieć na drugi koniec świata, aby zobaczyć co oznaczają
słowa Błogosławionej Matki Teresy z Kalkuty, która mówi: „Zawsze ilekroć
uśmiechasz się do swojego brata i
wyciągasz do Niego ręce, jest Boże Narodzenie”.
Z zadumy wyrwał mnie deszcz,
który spadł nagle, na początku próbowałyśmy się przed nim ukryć pod czitengą,
ale widząc, że nie ma to żadnego sensu, zaczęłyśmy iść pomalutku, życząc
wszystkim napotkanym ludziom radosnych świąt i śpiewając Jingle bells ! Wróciłyśmy do domu przemoczone
strasznie, ale niesamowicie szczęśliwe. To był piękny dzień, obie z Moniką w
wieczornej modlitwie podziękowałyśmy za to, że mogłyśmy w te święta zobaczyć
prawdziwe Boże Narodzenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz