27.09.2012
Znałam mamę Carol tylko z
opowieści wolontariuszy, którzy byli w Lusace. Wiem, że to dobra, świecka
kobieta, że nocą wyjeżdża do miasta i szuka bezdomnych chłopców/chłopców ulicy,
aby zabrać ich do siebie, do swojego domu i aby mieli w nim swój dom. Zaprosiła
nas do domu swojego i swoich dzieci.
Czeka na nas, po Mszy Świętej, drobniutka,
uśmiechnięta blondynka w okularach. Wchodzimy na jej placówkę, oprowadza nas po
niej, pokazuje nam jak mieszkają, ona, jej chłopcy i kilka dziewczynek.
Prawdziwa rodzina, cudowny widok. Mówi "W niedzielę zawsze mamy gości, zawsze
pieczemy ciasteczka" i każdemu rozdaje po kawałku i po kubku herbaty. Ciastko
pyszne, herbata słodzona(ja nie słodzę) ale ta mi smakuje jak nigdy ! Z serca
ofiarowana myślę. Nagle do pokoju wbiegają dwa psy ,malutkie kundelki.
Uśmiecham się do mamy Carol i pytam czy to też jej zwierzaki, a ona na to, że
tak. Mówię do niej ja też uwielbiam zwierzęta, mam w domu i psa i kota, w
Polsce a ona uśmiecha się jeszcze bardziej i mówi:Chodź pokażę Ci coś jeszcze.
Idziemy, ona otwiera jakieś drzwi, zza których wybiega kot, zapala światło i
pokazuje mi małe kocięta, sztuk osiem !
Patrzę na nią i myślę, co za kobieta,
jedno serce a tak wiele miłości. Patrzę na nią a ona mówi : ”Jak są to są,
miejsce mamy”. Wychodząc patrzę na nią jeszcze, na dzieci i dziękuję Bogu za
nią, za jej serce. Patrzę na Monikę widzę, że też jest wzruszona. Idziemy do
domu, Monika bierze mnie za rękę i mówi: „Musimy tu przychodzić częściej, może
po każdej Mszy Świętej?!” byłoby pięknie odpowiadam, biorąc ją za rękę .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz